درد مشترک من و دنیا

هی هی هی                                                                                       

موضوع از چیز پوچی آغاز شد.هیچکس تصورش را نمیکرد؛ دیدار رفیق دوران نوجوانی پدرم مرا برای دو سال در گوشه ی شاد و لذتبخش مجموعه ای بزرگ اما نه چندان پاکیزه پرت خواهد کرد.بعنوان مسوول تعمیر ماشین آلات، اوقات فراغت دوران دانشجویی ام پر می شود. من تنها موجودی در اینجا هستم که تشخیص هویتم از روی چهره امکانپذیز به نظر میرسد زیرا نواحی فارغ از ماسک ایمنی صورتها با دوده ی سیاهی پوشیده شده است               
روز اول حضورم مصادف شد با سخنرانی مسلسل وار  مدیر و صاحب مجموعه-دوست پدرم-که برای مهمان لباس رسمی پوشیده اش ایراد می کرد . متوجه شدم که ایشان مدیر یک مجموعه دولتی بسیار مجهز ولی -متاسفانه- غیر فعال است. سخنان او  گر چه آمیخته با طعنه ،نسبت به مهمان کذایی اش بود ولی حرارت وجود سخنران ،کلمات را داغتر و جدی تر به گوش مستمع می رساند.                                                                
-افسوس ؛ اگر یک دهم امکانات شما در اختیار من بود پیچیده ترین قطعات خودرو را تولید می کردم.     
این شاخص ترین جمله ای بود که از آن مکالمه طولانی ، عینا به یاد دارم. شاید به این خاطر است که حقیقتی باب میل مرا هم شامل میشد.                                                                                             

 خیارچنبر                                                                                                                     

خوابم تمام شده ولی رختخواب گرم هیجان بیشتری نسبت به سرمای گزنده بیرون دارد .امروز تعطیل است و من نمیدانم چند هزارمین هفته مره گی حیات خود را خفه خواهم کرد.                                             
چشمانم باز است و تصور اینکه مغزی پیچیده و روانی  همتای آن -که مسلما تفاوت بارز آن نسبت به دیگر
تولیدات کارخانه خلقت مشهود است - چه چاره ها برای تکامل نوع بشر نخواهد اندیشید،گرمترم می کند.در یک آن چشمهایم گشاد شده و سیب گلویم میپرد.                                                                     
کره ما در مقایسه با ستاره خورشید نقطه ای بیش نیست که همان مرکز منظومه قلمداد میشود ومنظومه مان به سان گردوی  کوچکی در کهکشان راه شیری به شمار میآید .هم او به سان ذره ای شن دربیابان بزرگ کهکشانهاست. واو.........                                                                                                   
تعجبم از اینست تحلیل اینچنین موضوعات بغرنج علمی چگونه از عهده مغز محصور در جمجمه ی یک وجب و دو انگشتی من بر میآید . یقین حاصل می کنم دانشمند هستم . خود را برای گرفتن جایز ه های در خور یعنی صبحانه با سنگک داغ آماده خواهم کرد.                                                                               
مغلوب رخوت می شوم و پاداش خیک گرسنه را به صرف نهار با نیمروی سرد تغییر میدهم . دیگر لحاف تا سر حد آخرین چین پیشانیم بالا رفته؛ چشمهایم را می بندم تا شاید الهامی شایسته تر برای هدیه دادن به عالم علم به سراغم بیاید. 

8سالگی،18سالگی،28سالگی                                                                             
یکی از محبوبترین کسانم در8 سالگی ایده آلش را در یک کامیون  خاور مملو از هندوانه گرد و شیرین میدانست . در18 سالگی آنرا با اتاق خواب پر شده از تراول پانصد هزار تومانی ؛که صبح موقع بیدار شدن نفسش را تنگ کند معاوضه کرد . با شور و شوق و صادقانه خواهشم این ا ست که بدانم در 28 سالگی چه معامله ای با آرزو هایش خواهد کرد.                                                                                                               

 

 

که می تواند که نمی تواند                                                                                                              

 ورود اظهار لطفی مشوقانه از طرف دوستی قدیمی،بایگانی مغشوش ذهنم را که استحکامی نداشت بشدت متزلزل کرد.نخستین مطبوعاتم را فقط برای ضروری ترین حوائجم آماده کرده بودم.تاسف اینکه کلمات عاصی حاضر به اطاعت از کمترین نظم و ترتیبی نیستند.اما باید گفت تمایل به نوشتنم بر مقاومت به ننوشتن چربیده است ونیازی به شیون اضافی نیست.                                                                                                             

لحظه ای از زندگانی

من دیگر حوصله ای برای شنیدن رنج دیگران ندارم.نقاب تصنعی ام را بر چهره میزنم.دیگر ،بازیگران غمناک ترین تراژدیها بحالت نگاه ، افتادگی گونه و چینی که بر پیشانی ام انداخته ام ر شک میبرند.

چرا مانند دیگران نباشم مگر آنها مرا شریک شادی و لحظات لذت بخششان میکنند.                                    

در برابر وراجی بغل دستی ام (ها)ئی بی تفاوت نثار وبی آنکه کلمه ای بشنوم تمام گفته هایش را تایید می کنم.سرمایه مشترک من و او که سفره کج بختی های دوران بی ثمر حیاتش را در برابرم ردیف می چیند چه می تواند باشد.حالم خوب نیست.دیگر دیواری از جبر سکوت بینمان کشیده ام.                                                              

اتوبوس می پیچد و اندک سایه موجود به نور گرم و زننده آفتاب مبدل میشود. نگاهم را از خیابان میدزدم و تنه ام را رو بغل دستی ام کج میکنم.بوی نان تازه را که در کل مسیر منشاش برایم نامعلوم بود به اضافه نگاه مهربان مرد کناری ام درمی یابم .                                                                                                      

ابروان گشوده اش را بالا انداخت و نان را تعارف کرد.                                                                     

تکه ای کندم ،حالت صورتم شکست ، سرم جم خورد و لبخندی زدم.آنگونه که فکر می کردم نبود، نگاهش هم نکرده بودم. اتوبوس پیچید و دیگر نور گزنده هم مزاحم نبود . سینه ام را صاف کردم ، گره دستانم باز شد .کمی جابجا شدم.                                                                               

-واقعا هوا گرم است.

این را من گفتم .لبهایش را جمع کرده وبا تکان سرش تاییدم کرد.دیگر من بودم که وراجی میکردم و او با توجه گوش می داد. فراموشم شده بود که آن لحظه چه نقابی بر چهره داشتم ولی حالم خوبتر بود.                                                                                                  

 

کشمکش                                                                                                                         

چنان صدایش را بر سرم می کوبد که یقین می کنم منازعه ای در راه است. چاک دهانش مهیب تر از معمول باز است و هر آنچه از دفتر معرفت در آخرین لایه های ذهنش جستجو کرده همراه با لعن و نفرین نثارم میکند . تصویرش از آینده قطعی من مو بر اندام هر مستمعی سیخ میکند.                                       

نمیدانم چطور آنچه با خود میکنم برایش تا این اندازه تاثر انگیز شده است.رگ گردنش بیرون زده وتشبیهی لایقتر از گنداب جوی کنار خیابان برایم نمی داند.گفتارش را با این جمله فرجام ناپذیر تمام میکند: مراتب انسانی خود را از دست خواهی داد.                                          

از این علاقه و عکس العمل متعجب نمی شوم. دیگر میدانم فرسنگها فاصله است میان او و چیزی بنام تجربه که فکر می کنم همه کس حق یکبار آنرا در زندگی دارند.                                                            

چند لحظه ای طول  نکشید که صدای زنگ تلفن تجربه ای نو مرا از دست او رهانید و در دنیای تردیدها غوطه ور ساخت وهم جزء جزء بنای ساخته اش را در ذهنم فرو ریخت.                                                   

اما من هنوزحق خواسته ام(تجربه)را برای او قائلم.                                                                       سپید  سپید    سپید                                                                                                               

 تقاضای بزرگی نیست که در حین تفکر به مسائل پراهمیت، انسان راحتترین حالت را انتخاب کند.             

همیشه دوست دارم که دو انگشت سبابه و اشاره ام را بین شقیقه و چین پیشانی ام قرار داده ، آرنج به میز تکیه دهم و مصایبی که بشر در طی دوران حیاتش متحمل شده را یادآوری کنم.از خودم بپرسم چه کسانی در تاریخ لایق زباله دانی بوده اند و مورخان قلندرش جا زده اند و در مقابل چه کسانی خادم بوده اند و منفور شده اند.                                                                                                                    

حاصل سوخت وساز وحشتنناک پردازشگران خاکستری مغزم بکلی ناامید کننده است . محکی برای سنجش نمی یابم. اما در یک لحظه ی  سرنوشت ساز ،خاطره ای کوتاه از یک غروب دل انگیز در پارک شاه گلی بسراغم می آید و از یاس مطلق می رهاندم. آنروز استادی در منتهای کمال، مطهرات را از یکی  مجتهدان زمانهای گذشته به نه قسم نقل کرد که هشت قسم آن مطهرات معروف و مرسوم ویک قسم آن زمان است.زمان غبار از روی حقیقت می شوید و دروغ را رسوا می کند.همین اندک کلماتی که از گفتگو با آن استاد فرهیخته درخاطرم مانده بود به دادم رسید.                            

تحیر برانگیز است که تا چه اندازه مصاحبت با افراد آگاه و با سواد برای انسان مفید خواهد بود.              

 

 

 

اه اه اه

پلکهایم باز سنگین بود وتمایلی برای باز شدن نداشت. ولی نوری که از لابلای تار پرده می تابید ،رویاروی من و خواب بود .بالاخره تکانی خوردم و به خودم قبولاندم که بیدارشده ام.

سرد سرد سرد

در اداره برق منطقه درگیری سختی بین من و مسئول مشترکین روی داد.
درحالی که تاثراتم کمترین نفوذی در من نداشت ،رگ گردنم را گشاد کرده و روی میز کارمندی مسن و بی تفاوت دستانم را ستون قرار داده و صورتم را تا حد ممکن به صورتش نزدیک کردم و در آخرین لحظات از اینکه مامور قطع برق را بدون اخطار قبلی به در خانه مان فرستاده بود نالیدم. ولی نگاه سرد او در مقابل التماس توام با خشونت من بیش از پیش مرا قانع کرد که از ابتدا باید تسلیم می شدم و برای وصل دوباره برق و جریان زندگیم بجای گردن فرازی سرم را پایین گرفته وبا گره کردن دستانم به حالت مچاله، راه حل را از کارمند کذایی سوال میکردم.
در این لحظه که من در ذهنم مفاهیمی چون عدالت، جوانمردی وهزار کلمه دیگر را مرور میکردم -و اینکه چرا در هنگام قطع خدمات شهری بعلت بدهی، محلاتی مثل محله ما در اول فهرست قرار می گیرند و بالا شهریها در آخر -کارمند نگاهش را ازمانیتور کند وبه من دوخت و با حالتی که یعنی مرا درک کرده گفت:
ما هم بی تقصیرم دستورالعمل اینگونه میگوید و برای بدهی سقف تعیین شده است.
بعد هم لبخندکی به همراه قبض جدید و هزینه وصل دوباره تحویلم داد و نشانی نزدیکترین بانک را اشاره کرد و باز نگاه سردش را به کامپیوتر دوخت .

اه اه اه

باز هم خورشید از همان جای دیروزی طلوع کرده است. با این همه انرژی که هر روز تولید و ساطع میکند به نظرم می آید که فرقی نکرده. سرم را خاراندم و لحاف را کنار زدم واز اینکه سوال تازه ای را به جهان تقدیم کرده ام ،علم را مدیون خود دانستم.زیرا که خوانده ام جوابهای نو در گرو سوال های نوست.... آیا خورشید دیروز صبح با خورشید امروز صبح فرقی دارد؟
نمیدانم چرا اینگونه پرسشهای علمی رده بالا فقط سر صبح و در رختخواب یقه ام را میگیرد. 
 
 
 

سلام

همیشه بین من و دنیا درد مشترکی است که تاریخ را رقم می زند...دردی شبیه یک درد زایمان...درد زایمان یک اندیشه...درد زایمان یک دنیا...درد زایمان یک تاریخ....آنچه تاریخ را رقم می زند درد مشترک من و دنیاست.دوست دارم که با دنیا همدردی کنم شاید احساس بیهودگی نکرده باشم...بیشتر در این باره خواهیم نوشت.

این وبلاگ در روزهای آینده به روز خواهد شد.......